دلتنگی.......

آن روزها در کوچه پس‌کوچه‌های شهر، آنقدر گشتم تا تو را پیدا کنم. آخر دلم تنگ بود، غصه‌ای بر دلم نشسته بود و بغضی در گلو.

و حال که بعد از سال‌ها تو برگشتی، دوباره بی‌قرارم. اما این‌بار بی‌قراری از جنس عشق! آخر هنوز دنبال توأم و تا به کویت رسیدن. تا بر روی سکوی حیاط خانة تو نشستن، راه زیادی مانده است و نفس‌هایم دیگر یاری نمی‌کنند تا به پایان راه برسم. یادت می‌آید چقدر شب‌ها در ایوان خانه با چشم‌هایت گدایی می‌کردی و هر سحر که من بیدار می‌شدم تو سر بر سجده گذاشته بودی و هی به خدا التماس می‌کردی...

آنقدر التماس‌هایت قشنگ بود که من یادم می‌رفت باید نماز صبح بخوانم و در تو غرق می‌شدم...

تا اینکه روزی خبر آوردند بر روی خاکریزهای گرم عشق افتادی و دستت را کسی گرفت و به آن سوترها برد.

محمد شهیدم، از رفتن تو سال‌هاست که می‌گذرد، یازده سال قبل از آنکه به خانه برگردی به سوی خدا پرکشیدی و ملائک خبر آمدنت را شبی به مادر رساندند و او چه زیبا زیر لب زمزمه کرد: محمد، بالاخره برگشتی! حال آنچه اینجا در شهر ما بیداد می‌کند، غربت است و در کنار آن یک دنیا دورنگی و خستگی!

راستی، تو که خسته نیستی؟ اصلاً شهدا خسته هم می‌شوند؟!...

من که خیلی خسته‌ام. روحم خسته است و هم جسمم ناتوان از خیلی چیزها. و تو بهتر از من خبر داری! اما با تمام آن خستگی‌ها زندگی می‌کنم و سعی کرده‌ام در تمام این سال‌ها، بندگی هم کنم اما نشد!